Film je život iz kojeg su izrezani dosadni dijelovi, kaže jedna od najpoznatijih definicija sedme umjetnosti. Ako je zbilja tako, onda od onih ostalih, navodno dosadnih pa zato izrezanih dijelova života, e od njih nastaje - poezija. Orlić je spjevao zbirku sličnu završnoj sceni iz filma "Nuovo Cinema Paradiso", onoj u kojoj glavni junak gleda film slijepljen od cenzuriranih kadrova filmskih poljubaca. Baš kao što u toj sceni Tornatoreov lik može u svakom od tih poljubaca prepoznati neku svoju uspomenu, tako i Drago, zaklanjajući se iza filmskih naslova i pojmova, u mraku svog montažerskog laboratorija sklapa mozaik vlastitih iskustava, sjetan i poticajan u isto vrijeme. Ovu se zbirku konzumira polako, jer ispod svakog filmskog naslova u njoj kriju se, za tragača koji umije čitati i gledati, najmanje tri filma: jedan "pravi", jedan Orlićev i jedan samo vaš.